Havarilerin Mektuplarından Okuma Üzerine Vaaz(25)
BÜYÜK ORUCUN 3. HAFTASI
(KUTSAL HAÇ’A SAYGI PAZARI)
31-3-2019
(İbraniler 4: 14-16; 5: 1-6)
Bugün, Kutsal Haç’a Saygı Haftasının Pazar gününde, Kilise, bizim, önünde secdeye kapanıp teselli bulmamız, Mesih’in Aydınlık Dirilişine kadar ruhsal mücadele edip oruç tutmamkta güçlenmemiz için Altardan Rabbin Kutsal Haçını çıkarıyor.
İsa Mesih’in çarmıha gerildiği günden itibaren Haç bütün Hristiyanlar için kutsal ve yardımcı bir sembol oldu. Haç; özüne bakılırsa – Tanrı’nın Oğlu İsa Mesih’in özgür iradesi ile ve insan doğasıyla Başkâhin olarak Kendisini Baba Tanrı’ya kurban ettiği kutsal sunaktır.
Hristiyanlar olarak biz, İsa Mesih’in Bakire Meryem’in karnında oluştuğu andan itibaren tam insan ve tam Tanrı olduğunu yani Tanrı‘nın İnsan bedeni aldığını biliyoruz. Tanrısal doğası ölümsüzdür, Tanrı hiçbir zaman ölmez ancak İsa Mesih‘in sadece insani doğası çarmıha gerilmiştir.
Bu anlamda Baba Tanrı tarafından Başkâhin olarak adlandırılan Rabbimiz İsa Mesih çarmıhta en yüce Kurbanı vermiştir. Elçi Pavlus’un ilahi ilhamla söylemiş olduğu sözler bunu anlatıyor. İsa Mesih Kendisini «kusursuz ve lekesiz Kuzu» (1. Petrus 1:19) gibi kurban ediyor. Ve Mesih Kendi kurbanı aracılığıyla bizi Baba-Tanrı ile barıştırdıktan, insanlara tekrar lütfu verdikten, dirildikten ve göğe yükseldikten sonra dünyayı terk etmedi, aciz ve savunmasız insanları bırakmadı. Tam Tanrı ve tam insan olan İsa Mesih, Tanrı’nın Oğlu «gökleri aş(tı)» (İbraniler 4:14) ve Tanrı’nın tahtına ulaştı. Orada, ebedi Başkâhin olarak, «Babasının sağında oturan» (bkz. İman ikrarı) O, bizi savundu ve Baba Tanrı’nın önünde bizim için şefaat etmeye devam ediyor. Elçi Pavlus’un yazdığı gibi, Başkâhin bizim gibi bir insan oldu, bizim zayıflıklarımızı tattı, çok acı çekti ve günah dışında her şeyle denendi.
Bu sebeple Rabbe yakardığımızda, O’nunla bütün zayıflıklarımızı ve hüzünlerimizi anlatıyoruz: çünkü O acımızı anlıyor, derdimizi görüyor. Bunu aklımızda tutarak, tam zamanında yardım almak için merhamet görmek ve lütuf bulmak için korkusuzca Rab Tanrımız’ın sunağına yaklaşalım (İbraniler 4: 14-16).
Kardeşlerim, insanlar için kendi günahkârlıklarını hissetmek doğaldır. Elçi Yakup bunu net bir şekilde söylüyor: «Çünkü hepimiz çok hata yaparız» (Yakup 3:2). Ancak günahlarımızın farkında olmak ruhlarımızı huzur ve sükûnetten yoksun bırakmamalı, çünkü işlediğimiz günahlar ne kadar ağır olursa olsun sürekli hüzün ve çaresizlik içinde kalmanın anlamı yok. Günahlarda tövbe etmenin önemini vurgulayan ve aynı zamanda Rabbin sonsuz merhametine umut bağlayan Hristiyanın duyduğu ruhsal sevinçten bahseden ruhani pederlerin sözlerini doğru anlamalıyız. Kutsal Elçi Pavlus bize şunu öğütlüyor: «Rab’de her zaman sevinin; yine söylüyorum, sevinin!» (Filipililer 4:4).
Küçük ve büyük günah ve hatalar sebebiyle ruhumuzun içinde duyduğumuz pişmanlık, hüzün ve ağlayışı inkâr etmez fakat bununla birlikte gerçek tövbe bize huzur ve teselli veriyor, çünkü sunduğu Fidye ile Rabbimiz İsa Mesih günahlarımızı yüklendi ve bize kurtuluş sevincini armağan etti. Bundan dolayı, gerçek imanlıların ruhlarının bulunması gerektiği durumu açıklamak için Kilise’nin Yunan Aziz Pederleri «Χαρμολύπη» [harmolipe] kelimesini kullanırlardı. Bu kelime iki sözcükten oluşuyor ve tam çevrildiği zaman «sevinçli hüzün» anlamına geliyor.
Günahlarımız için pişmanlık hüznü ve onlardan arınmanın sevinçli umudu aynı zamanda duyulduklarında günah ve zaaflarımızın her birini yenebilir, çünkü Baba Tanrı’nın sağında bizim Şefaatçimiz ve koruyucumuz – Yüce Başkâhin İsa Mesih oturuyor.
Rab İsa Mesih sevgi dolu bakışıyla hepimizi izliyor ve dert ve hüzünlerimizde O’na yakardığımız zaman bize lütfunu armağan ediyor.
Öyleyse hüzün ve çaresizliğin bizi ezmesine izin vermeyelim kardeşlerim. Lütuf yardımı ve gerçek teselliyi isteyip bulmak için Kutsal Haçın gücüyle güçlenerek, Tanrı‘nın merhamet dolu sunağına cesurca yaklaşalım.
