İlâhî lütfun eylemleri
Üstat şöyle anlatıyor : « İlâhi lütuf geldiğinde yürek yerinden oynar. Bir defasında ondört saat boyunca dua etmiştim. Yorgun olacak yerde müthiş bir neşe duyuyordum, sevinç içindeydim ! Birden şöyle düşündüm : “Madem bu yaşa geldim ve iki kaburgam eksik, kemerimi takıp kendimi bir iple tavana asayım, iki de çatal değnek bulursam koltuk değneği gibi kullanır ve bol bol dua edebilirim. Bu kadar işte !” Bu fikir aklıma gelmişti ki yere serildim ve bütün yorgunluğum üste çıktı. Bir çeyrek saat kadar kaldım serildiğim yerde. Sanki Tanrı bana, beni ayakta tutanın koltuk değnekleri değil, Kendi lütfu olduğunu hatırlatıyordu. Günaha mı düşmüştüm, egoistlik mi ediyordum ? “Madem ki bedenen bu durumdasın, öyleyse dikkat et” dedim kendi kendime. Kibirli bir düşünce nasıl da sizi lütuftan yoksun bırakabiliyordu. Mâneviyat incelik gerektirir, çok çok dikkatli olmak lâzım ! »
*
Üstat, benzer bir olayı Değerli‑Haç’ta da yaşamıştı. Bunu da 27 Ekim 1978’de şöyle anlattı : « Ard arda saatlerce dua ettiğim bir defa hiç yorulmamıştım. Aksine, anlatılmaz bir neşe duyuyordum. O kadar ki duaya ara vermek istemiyordum. Mümkün olduğu kadar uzun süre devam edebilmek için kalın bir kemer bağlamak istedim ama kemeri tutamadım ve bitkin bir şekilde yere serildim. Büzülmüş yatıyordum. Beni bütün bu süre ayakta tutan Tanrı idi ama işe kendi sözüm ona gücümü ve insanî kaygımı katmaya kalkıştığımda, benim kendi gayretimin değersizliğini görebilmem için Gücünü benden çekiverdi. »
*
Başka bir defa : « Bir agripnia* duasında bulunuyordum ve çok üşüyordum. İlâhî Âyinin sonunda komünyon aldıktan sonra hücreme gider ve ısınmak için iki-üç battaniyeye sarınırım diye düşünüyordum. Oysa komünyon aldıktan sonra bütün vücuduma bir hararet yayılmaya başladı. Elektrik sobası nasıl yavaş yavaş ısıtırsa İlâhî Lütfun da bedenimi öylece ısıttığını hissediyordum. »
*Agripnia : Bütün gece süren dua/âyin. Önemli yortular vesilesiyle gece ve sabah dualarının birlikte, ilâhî şeklinde söylenmesi. Normal olarak, gecenin ileri bir saatinde başlar ve beş ilâ yedi saat sürer. Dinlendikten sonra keşişler, sabahleyin Saatler Âyini*ni ve İlâhî Litürjiyi kutlarlar, sonra şölen yemeği yenir. Manastırların koruyucu azizlerinin bayramlarında agripnia sürekli olarak söylenebilir ve yaklaşık ondört saat sürer. Bu kelime bazen keşişin hücresindeki günlük ve kişisel uyanık kalışı için de kullanılır.
Aynorozlu Peder İsaak’ın kaleme aldığı Kapadokyalı Aziz Paisios (1924-1994), kitabından bir alıntıdır. (Paros yayıncılık, İstanbul, 2015)
